Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, μνημονεύουμε τη γενοκτονία του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας, όπως καθιερώθηκε και μνημονεύουμε τις εκατοντάδες χιλιάδες νεκρών, το ενάμισι εκατομμύριο πρόσφυγες, τον οριστικό, αμετάκλητο, βάρβαρο και απάνθρωπο ξεριζωμό ενός κομματιού του ελληνισμού από μια εστία χιλιετιών, από έναν τουρκικό στρατό που δεν επεδίωκε μόνο τη νίκη, αλλά και τη σφαγή και το πλιάτσικο, ως εκδίκηση για τη Μικρασιατική Εκστρατεία.
Η ημέρα αυτή έχει ιστορική μνήμη την υποβάθμιση και την αποσιώπηση της Καταστροφής, των αιτιών της και των συνεπειών της σε όσους την έζησαν. Φέτος, όμως συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την Καταστροφή. Εκατό χρόνια, ένας αιώνας,η εποχή των Μικρασιατών παππούδων και γιαγιάδων μας. Γι’ αυτό είναι ακόμα ζωντανές οι μνήμες, γι’ αυτό επιβιώνει το ίχνος του τραύματος. Γι’ αυτό ακριβώς, θυμόμαστε τη Μικρασιατική Καταστροφή και για να αποκαταστήσουμε όσο ήταν δυνατό τις αδικίες.
Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις αφηγήσεις για τις αδικίες και τα τραύματα από τη συμπεριφορά και τη μεταχείριση που επιφυλάχθηκε, εδώ στη χώρα μας, στους Μικρασιάτες προγόνους μας,αυτή είναι η ιστορία μας που κάθε νέος και πρέπει να μάθει. Χρέος μας λοιπόν να μη ξεθωριάσει ποτέ η μνήμη εκείνων που χάθηκαν άδικα κι εκείνων που πέρασαν από την καταστροφή και την απόγνωση στη δημιουργία και την προκοπή.
